~නුබ සහ මම~

තියුනු දෙනෙතින්...
නගන මදහස...
සරසනා නුබෙ...
හද හඩන හඬ...
සිතූයෙද මට...
නො ඇසෙනා වග...
අගුලු ලා හද...
ඉකිබිදින සඳ...

~අදිඨන~

කිමද ඇය තනිවෙලා..
ලොව දුවයි ඈ දමා...
දෑස කිම තෙත් වෙලා...
හදවතම නැතිවෙලා..

ඉරි තැලූ අතීතය...
උඩට වට පොද වැස්ස...
සුලන් රැල්ලක වෙලී...
සැඟවෙලා ගොස් ඈත...

කිමද දුක ඔය ලෙසට...
වඩියි වැසි මෝසමට...
කටොර බිම් තෙමාලා...
මල් පිපෙයි එක ලෙසට...

නැත පැතුම් දැන් ඇයට...
වැස්ස විට පිපෙන්නට...
දිරිය ඇත මහ මෙරක...
ගමන තනියම යන්ට...

~සිතුවිල්ල~

මල් පිපිල සුදු පාට...
පිච්ච වැල පුරාවට...
සිහිලැලිය පවන් රොද...
මත්කරයි සුවඳ හද...

තනිකමින් පාලුවෙන්...
ගල් ගැසුන සිත් ඉමෙන්...
දඟකරන සිතුවිල්ල...
අරන් මගෙ සැනසිල්ල...

~පහන් තරුකාව~

හිරුට පෙම් බැන්දෙමි...
නුදුටුවෙමි නුබව මම...
දිලුනු බව එක ලෙසම...
රාත්‍රිය වන තුරුම...

පහන් තාරකාවනි...

නොපතමී ලන්වන්න...
සැමදා දිලිහෙන්න...
පින් පුරමි මේ භවේ...
නුබෙ ලොවේ සඳ වන්න...